De preview voorspelt niet veel goeds: Michel is niet mee en als Aya 'm opbelt neemt 'ie niet op. Stom natuurlijk, nu gaat ze waarschijnlijk toch met die baas van 'r naar bed. Of krijgt Michel geen gelijk?
with [cheese]
Aya heeft het doodgaan van haar tedere vader 'verkeerd' uitgelegd. Dat trauma heeft Aya sexueel gevormd. Mijn moeder heeft destructief ingebroken in mijn sexuele beleving. Ik heb een nare, dwingerige, dominante vader (die steeds in mijn kop zit), en die altijd negatief en afwijzend tussen mij en elke relatie is gaan staan (hij eist de hoogste prioriteit). Ik kon alleen, wat ik noem, 'bambi-seks' hebben met mijn (veel oudere) vriendin, maar toen ik daarna 'gewone seks' wilde, mocht dat niet. Michel wil geen 'woedende seks' meer, maar gewone seks, Aya wil dat niet. Therapeut Paul had dus gelijk dat strijd de dynamiek bleek te zijn in de relatie van Aya en Michel. Hij zegt wel, dat 'je altijd een keuze hebt', maar Aya realiseert zich dat ze juist voelt geen keuze te hebben (Michel via het bed te straffen; 'woedende seks' te eisen), en ze constateert allang besloten te hebben (Michel bewust te bedriegen met haar baas). Mijn infantiel ingestelde vriendin (op elk potje past een dekseltje) voelde zich bedrogen, en toen ik weer single was, probeerde ik wat Bart beschreef, liefde van lust te scheiden. Dat was zeer pijnlijk, want ik bleef maar die diepe emotionele verbondenheid eisen (mijn moeder heeft mij na mijn geboorte verstoten, maar is niet weggegaan).
Aya kwam vlak over (hulpeloos, willoos). Al probeerde ze nog wel Michel haar ervan te weerhouden (een fout te begaan), en sprak ze met een liefdevolle stem een voicemail bericht voor hem in. Of was het haar vader, en nam ze afscheid? Is Aya's sexuele identiteit bizar, of moet dat kunnen? 't Moet m.i. kunnen als seksuele uitdrukkingsvormen (uitsluitend) met persoonlijkheid samenhangen, ook als die gekozen levensstijl tegen de (bekrompen) heersende maatschappelijke opinie ingaat. Maar ik heb ook met een gevaarlijke vrouw mijn trauma herbeleefd, en net als Aya bewust grip proberen te krijgen op die gevaarlijke situatie en heilloze missie. Praten met een collega-gevaarlijke vrouw had geen zin ("nou, dan zeg je dat toch gewoon"), praten met de hulpverlener, ex-politieman, had geen zin ("Nou, dan doe je dat toch gewoon lekker niet") - ik vind het knap, dat Paul (de schrijver van In Therapie) aan Aya haar trauma en haar methode probeert uit te leggen, alsook het effect van haar handelen probeert in te laten zien: haar kind en haar man (en haar werk) gaan betrokken raken. In de veilige plek van Paul's praktijk kan ze nog terug, vindt Paul. Eenmaal buiten niet meer, vindt Aya. Of lijkt dat maar zo? En wordt je leven beter als het wordt geanalyseerd?
with [cheese]